Er zijn ontroostbare momenten van verdriet die niet kunnen 

en niet hoeven te worden hersteld. 

Misschien helpen ze de lijnen in ons gezicht te vormen, 

de glinstering in onze ogen, 

de lichaamshouding te veranderen. 

Ze zijn goed noch slecht. Ze zijn er gewoon.

Meestal is het in deze open momenten, als we tot staan komen 

- als we onszelf toestaan even alles op te schorten, 

volledig bij een ander aanwezig te zijn, zonder iets te hoeven doen - 

dat we misschien de geur van genade kunnen opvangen 

die van ver buiten de kring van verdriet en vreugde wordt aangevoerd.

Is dit tenslotte niet wat we allemaal willen? 

Naar het hart te luisteren, in contact te zijn met onze eigen hartslag, 

volledig door een ander te worden aangehoord 

en op dat moment te worden gekend zoals we zijn.

- Saki Santorelli -