 |
| recensie van Cobra.be |
Jeugdauteur Siobhan Dowd stierf in 2007 aan kanker. Wat nu 'Zeven minuten na middernacht heet', bleef toen onafgewerkt achter.
Collega Patrick Ness werd gevraagd aan de slag te gaan met de ideeën en aanzet van Dowd. Het uiteindelijke verhaal is er een geworden waarbij het moeilijk – zo niet onmogelijk – is onbewogen te blijven.
Het gaat over de 13-jarige Connor. Zijn moeder is zwaar ziek, op school doet niemand nog normaal tegen hem (het lijkt alsof hij onzichtbaar geworden is, zo met de situatie thuis) en ’s nachts krijgt hij bezoek van een vreemd monster, een soort levende boom die hem verwarrende verhalen vertelt.
'Zeven minuten na middernacht' grijpt rechtstreeks naar de grootste angst van een mens: de angst degene waar je het meest van houdt te verliezen. Te moeten laten gaan.
Niet voor niets verschijnt het zowel voor jongeren als voor volwassenen (maar leest u vooral de versie met de prachtige zwart-wit tekeningen van Jim Kay).
'Zeven minuten na middernacht' is geen snel of vrijblijvend verhaal. Het is confronterend.Levensecht en poëtisch, hartverscheurend en krachtig.
Over woede, machteloosheid, loslaten, de waarheid van onze gedachten, het durven uiten van onze diepste emoties...
Ik ga het zeker herlezen en herbekijken - want ook de illustraties zijn prachtig in hun donkerte - maar niet direct. Het greep me namelijk naar m'n keel, tranen liepen over m'n wangen. Zo'n emotioneel 'lastig' boek moet ik éven laten bezinken...
Ja, je gaat huilen, meer dan een keer, maar je moét het lezen! Je moét de waarheid van Connor - de waarheid die elk van ons zal tegenkomen - onder ogen zien. En die durven uitspreken. Zeggen dat je bang bent. Nu het nog kan...
Een boek met een levensles. Een boek met troostende wijsheid voor onze eigen onmacht. Een verhaal om te herlezen.
Zwaar onder de indruk...
J.
