bekentenis

Bekentenis

Met zoveel liefde heb ik van je gehouden
dat, nu ik bijna je vergeten ben,

het zeggen van je naam mij is gebleven

een liefkozing, waar ik dagen op kan leven;

En dit is de liefste herinnering:

hoe op het plein, een honinglied van linden,

vanuit de schaduw over witte straten

je aan kwam lopen. Speelse zomerwinden

sloegen de gele zijde van je kleed

tegen je ranke lichaam, en je ogen

waren van heimwee raadselig verwijd.

Hoevele zomers zijn sindsdien vervlogen.

Met zoveel liefde toch heb ik van je gehouden

dat, nu ik bijna je vergeten ben,

het een liefkozing der lippen is gebleven

je naam te zeggen als ik eenzaam ben. 

Hans Warren