enough is enough...

"Pas als je ziek bent van het ziek zijn, 

pas dan kun je het ziek zijn staken." 

een citaat uit de Tao Te Ching  

Camille's song...

Why did I wander
Alone as a lonely cloud
I don't know why
I don't know why
I can say
The only reason was to find you
Happiness seems far
But sometimes it is at your doorstep

Why did I wander
Around like a lonely cloud
I don't know why
I don't know why
If I'd known
You were nowhere else but just near by me
Happiness seems far
But sometimes it is at your doorstep

een man die Ove heet...

Op mijn beurt heb ik dit prachtig boek uit.
Het las zo heerlijk, hartelijk, herkenbaar, hoopvol, humoristisch...

Met stip in mijn top drie van 2013 ( en 2014?) !

-Zucht-, wat ga ik Ove met zijn te grote hart ( en zijn Saab en zijn kat ) missen...

Voor de liefhebbers van "Mevrouw Verona daalt de heuvel af", "De lijst van al mijn wensen", "De boekendief", ...

Een man die Ove heet


Ove heeft er schoon genoeg van. De wereld is gevuld met onbenullen, mensen die niet eens fatsoenlijk een pot koffie kunnen zetten of verkeersborden kunnen lezen. Ove ziet zichzelf gedwongen om elke ochtend een rondje door de wijk te lopen om onregelmatigheden te herstellen. Iedereen is de hele dag druk met mobieltjes en computers zonder toetsenbord maar vraag ze eens een plug in het plafond te plaatsen en ze staan met de mond vol tanden. Ove beschikt wél over de vaardigheden om zo’n doodeenvoudig klusje uit te voeren. Hij heeft zojuist met uiterste precisie een plug in het plafond van zijn woonkamer aangebracht en gaat over enkele ogenblikken zelfmoord plegen. Hij heeft alles tot in de puntjes geregeld, zijn heengaan zal niemand last bezorgen. Ove wil naar zijn lieve vrouw Sonja die zes maanden geleden overleed. Nu hij door zijn baas met vervroegd pensioen is gestuurd, houdt niets hem meer tegen. Zomaar zelfmoord plegen terwijl hij op zijn werk wordt verwacht is uiteraard uitgesloten, aldus Ove.

De eerste zelfmoordpoging van Ove levert een boel gemopper op. Kunnen ze dan tegenwoordig geen fatsoenlijke touwen meer maken? Touwen die niet zomaar breken? Ove gromt en Ove bromt. Dan wordt hij afgeleid omdat zijn nieuwe buurvrouw Parvaneh op de stoep staat. Snapt dat mens dan niet dat hij daar geen enkele behoefte aan heeft? De hoogzwangere Parvaneh trekt zich echter niets van Ove’s gebulder aan en weet hem keer op keer voor een klusje te strikken. Ove staat steeds opnieuw versteld over zoveel onbeschaamdheid. Het erge is: steeds meer mensen lijken zijn hulp nodig te hebben. Toegegeven, ze vragen er niet altijd om maar Ove kan het geklungel van zijn medemens niet aanzien en grijpt regelmatig in. Kunnen de buurtbewoners dan niks zelf? Ove wil nog steeds dood maar hij zal een andere manier moeten verzinnen om zichzelf van kant te maken nu er geen deugdelijke touwen meer in omloop zijn.

Ove is een man van principes. Rechtvaardigheid en eerlijkheid staan bij hem hoog in het vaandel. Zo snapt hij niet dat zijn daden soms als heldendaden worden gezien. Als een huis in brand staat en er is nog iemand binnen dan moet die persoon gered worden, wat is daar nu bijzonder aan? En als iemand op het spoor valt dan haal je hem eraf voordat de trein komt. Simpel toch? Hij begrijpt niet waarom een journaliste een artikel over hem wil schrijven. Onzin.

Ove mist zijn vrouw Sonja enorm. Iedereen hield van haar en Ove nog het meest. Hij mist haar sprankelende lach. Hij mist alles aan haar. Vrienden heeft Ove niet. Vroeger was hij min of meer bevriend met zijn buurman Rune maar het eigenwijze tweetal kreeg ruzie. Ergens gaf het geruzie kleur aan hun leven want ze waren erg creatief in het ruziemaken maar nu is Rune ziek. Ove heeft geen vrouw, geen baan en geen vriend meer. Wat hij wel heeft is een opdringerige buurvrouw. En dan zadelt ze hem ook nog met een lelijke kat op! Wat moet hij met zo’n beest? De kinderen van Parvaneh zijn brutaal en haar vriend is een kluns. Toch ontstaat er een soort van vriendschap, al zou Ove dat nooit toegeven.

Een man die Ove heet is een geweldig boek. Geweldig, geweldig, geweldig! In Zweden was het een groot succes en ik weet zeker dat ook Nederland overstag zal gaan. Het verhaal ging aan de haal met mijn emoties. Ik lachte hardop, raakte geëmotioneerd om vervolgens weer in de lach te schieten. Het verhaal is hilarisch maar ook heel aangrijpend. Ik heb zelden zo gelachen als om dit verhaal maar ook zelden zo gehuild. Als een verhaal me heel erg raakt dan wil ik in het ergste geval een bescheiden traantje wegpinken maar toen ik dit verhaal uithad heb ik echt tranen met tuiten gehuild. Het is zo’n mooi, ontroerend en sympathiek verhaal en het had me zo in zijn greep dat het me even te veel werd. Het is moeilijk te geloven dat dit subliem geschreven boek een debuut is. Ove heeft mijn hart gestolen. Mis dit boek niet!

gedachtenis...

marc naessens

zaterdagmiddag... onderweg...

mijn monster?...

zeven minuten na middernacht...

recensie van Cobra.be

Jeugdauteur Siobhan Dowd stierf in 2007 aan kanker. Wat nu 'Zeven minuten na middernacht heet', bleef toen onafgewerkt achter.

Collega Patrick Ness werd gevraagd aan de slag te gaan met de ideeën en aanzet van Dowd. Het uiteindelijke verhaal is er een geworden waarbij het moeilijk – zo niet onmogelijk – is onbewogen te blijven. 

Het gaat over de 13-jarige Connor. Zijn moeder is zwaar ziek, op school doet niemand nog normaal tegen hem (het lijkt alsof hij onzichtbaar geworden is, zo met de situatie thuis) en ’s nachts krijgt hij bezoek van een vreemd monster, een soort levende boom die hem verwarrende verhalen vertelt.

'Zeven minuten na middernacht' grijpt rechtstreeks naar de grootste angst van een mens: de angst degene waar je het meest van houdt te verliezen. Te moeten laten gaan. 

Niet voor niets verschijnt het zowel voor jongeren als voor volwassenen (maar leest u vooral de versie met de prachtige zwart-wit tekeningen van Jim Kay). 

'Zeven minuten na middernacht' is geen snel of vrijblijvend verhaal. Het is confronterend.Levensecht en poëtisch, hartverscheurend en krachtig.

Ik heb het zonet uit, dit prachtverhaal... 

Over woede, machteloosheid, loslaten, de waarheid van onze gedachten, het durven uiten van onze diepste emoties... 

Ik ga het zeker herlezen en herbekijken - want ook de illustraties zijn prachtig in hun donkerte - maar niet direct. Het greep me namelijk naar m'n keel, tranen liepen over m'n wangen. Zo'n emotioneel 'lastig' boek moet ik éven laten bezinken... 

Ja, je gaat huilen, meer dan een keer, maar je moét het lezen! Je moét de waarheid van Connor - de waarheid die elk van ons zal tegenkomen - onder ogen zien. En die durven uitspreken. Zeggen dat je bang bent. Nu het nog kan... 

Een boek met een levensles. Een boek met troostende wijsheid voor onze eigen onmacht. Een verhaal om te herlezen. 

Zwaar onder de indruk...

J.

nuvole bianche...