say my name...

Why don't you say the things 

That you said to me yesterday

Say my name,

say my name...

seule...

dit zing ik, voor jou, op m'n auditie, straks...

Fauré (1871)

Dans un baiser l'onde au rivage 

Dit ses douleurs; 

Pour consoler la fleur sauvage, 

L'aube a des pleurs; 

Le vent du soir conte sa plainte 

Aux vieux cyprès, 

La tourterelle au térébinthe 

Ses longs regrets. 

Aux flots dormants, quand tout repose, 

Hors la douleur, 

La lune parle, et dit la cause 

De sa pâleur. 

Ton dôme blanc, 

Sainte Sophie, 

Parle au ciel bleu, 

Et, tout rêveur, le ciel confie 

Son rêve à Dieu! 

Arbre ou tombeau, colombe ou rose, 

Onde ou rocher, 

Tout, ici-bas, a quelque chose 

Pour s'épancher... 

Moi, je suis seule, et rien au monde 

Ne me répond, 

Rien que ta voix morne et profonde, 

Sombre Hellespont!

Théophile Gautier

lig jij...

lig jij soms nog

wakker van mij ?

the road home...

nostalgie en weemoed omspoelt mijn hart telkens ik dit herluister...

het doet me zooooo aan jou denken, aan je alles, aan je helemaal...

er zijn geen woorden voor hoe mooi ik je vond, hoe graag ik je zag
hoe gelukkig je me maakte, 
hoeveel liefde ik voelde
hoeveel liefde ik voel...

je hoeft niets te doen...

voor D.

gelukkige verjaardag...

 

buckskin stallion blues

last rose of summer...

loslaten

Loslaten

Nee, de dood is niet de beste vriendin van mensen.
Het ultieme loslaten boezemt ons schrik in.
Nochtans kunnen we heel ons leven oefenen:
de moederschoot verlaten om zelfstandig te kunnen leven, onze kindertijd achterlaten om volwassen te worden,
het ouderlijk nest verlaten waarin we opgroeiden,
om zelfstandig te kunnen zijn,
het kunnen afstand doen van ons eeuwig jeugdig zijn,
van een onmogelijke liefde,
van een aflopende of afgevoerde job,
van een blakende gezondheid,
van een engagement waar we te traag of te oud voor geworden zijn, 
van kinderen die het huis uitvliegen,
van kleinkinderen die andere wegen gaan,
van een te groot geworden huis,
misschien ook wel van allerlei
(onrealistische?) dromen en verwachtingen...

Het leven is één groot oefenveld
waarop we leren los-laten
om enkel onze zielskern over te houden.
Zonder ballast gaan we de confrontatie
met de Grote Liefde vol vertrouwen tegemoet.
Waarom zouden we schrik hebben?
Wacht er niet Iemand op ons die ons graag ziet?
De beste voorbereiding op die ontmoeting
is NU van mensen (proberen) houden,
van allemaal, vooral van de naakten, de hongerigen,
de dorstigen, de vreemdelingen,
de zieken, de gevangenen
en zij die rouwen om iemand die ze verloren.

Levende God,
draag Jij nu zorg voor hen die wij moesten loslaten. 
Voltooi hen dat ze stralen als licht.


(André Quintelier) 

romance...

herinner jij je nog wanneer en waar en hoe je mij dit liet horen...?

    ik wel, ik zal het nooit vergeten...

een onstilbaar verlangen werd daar en toen bevestigd...

een onstilbaar verlangen naar jij en ik, ik en jij...

     ik ga altijd van je houden,    

        altijd, iedere wegtikkende seconde...

tomorrow's song ...

        ik mis je...
               ;-(

Toon...

Kleine zorgen kun je delen
maar er is een soort verdriet
dat kunnen mensen niet meer helen
en dat hoeft ook niet.

Toon Hermans

mensenlief...

mensenlief,

wat hield ik toch zielsveel van jou...

en nog altijd kan ik die diepe liefde voelen,

zoveel meer dan een herinnering,

een her-voelen met heel mijn hart,

al mijn zintuigen,

mijn ziel...

ik hou van je

en mis je 

ontzettend

het is er

het blijft er

en het gaat niet over...

Jij blijft..., een mens om zielsveel van te houden...!