Kon ik je nog maar even zien,
je horen, voelen, een gebaar,
al kon ik dat, heel even maar,
dan werd het dragelijk misschien.
Ik zoek, is dit nu wat ons wacht,
er is in mij zo’n gat geslagen,
is er dan niets dat helpt te dragen,
niets dat de pijn om jou verzacht.
Kreeg ik maar even dat gevoel
dat iets, daarginds, ons samenbindt
en ’t goed is waar jij je bevindt,
dan heeft m’n leven weer een doel.
Dan leg ‘k me neer bij wat ik weet,
dat ik jou in me zoeken moet,
dat ‘je herinnering’ me voedt,
en ‘k verder kan, zo jij dat deed.
Leo Fijen
